Çocuğum doğduğunda bir yolculuğa başladım.Bu yolculuğun bana neler öğreteceğini , neler katacağın,ı neleri değiştireceğini çok merak ediyordum.
12 yıl önce büyük oğlum doğduğunda , onu ilk kucağıma aldığımda bir çocuğun hayatımda bu kadar büyük değişime sebep olacağını bilmiyordum.
Çocuğumun öğreticisi kılavuzu olacağımı zannediyordum.Herşeyi benden öğrenecek diye ona yeterli olmak için elimden geleni yapıyordum.Okuyordum, araştırıyordum,soruyordum…
Oysa yaşadıklarımdan sonra aslında öğrenenin ben olduğunu farkettim.Öğreten oydu.Hala öğreniyorum….
Çocuğumun masumiyeti,gülüşü, espri anlayışı,bana bakışı,duygularını isteklerini anlatış biçimi çok şey öğretti bana.Zaman içinde de öğretecek. Öğrenecek çok şey var…..
Çocuklar sabrı öğretiyor bize .Aceleci olmamamız gerektiğini.Bu eğitim daha hamileliğin ilk günlerinden başlıyor.9 ay onu görmek için sabrediyoruz.İlk dişi için 6 ay sabrediyoruz.Yürümesini,
Çocuklar kendimizi keşfetmemiz için büyük fırsattır aynı zamanda.Çocukluğumuzu unuttuğumuz için ,çocuk yanımız kalmadığı için ,çocuklukta yaşadığımız duyguları unuttuğumuz için mutsuzuz belkide.Çocuk yanlarımızı hatırlatıyor çocuklarımız bizlere.
Çocuklarımızla hayal kurmanın ne kadar güzel olduğunu tekrar öğreniyoruz.Çocukluğumuzda kurduğumuz hayalleri hatırlatıyorlar.Hayal kurmaktan yorulmayan çocuklarımız bize de öğretiyorlar yorulmamayı..
Çocuklarımızla çocukluğumuza dönüyoruz.Çocuk kalbinin o muazzam hoşgörüsünü öğreniyoruz.Annesi kızsa da ona sarılıp ağlayan çocuktan öğreniyoruz bu hoşgörüyü.
Aile içi iletişimin ne kadar önemli olduğunu öğreniyoruz.İnsanların konuşarak anlaştığını yine yeniden öğreniyoruz.Konuşan ailede yetişen çocukların mutlu bireyler olduğunu öğreniyoruz.
Velhasılı kelam öğreniyoruz.Daha öğrenecek çok şey olduğunu bilerek….
Handan Kaya