Sorumluluk doğuştan gelen bir duygu değil sonradan öğrenilen,öğretilen bir kavramdır.
Sorumluluk duygusu,bebeklik ve çocukluk döneminden itibaren kazandırılmalıdır.Bu duygunun kazandırılmasında aile içi iletişim,aile içindeki çocuğa olan tavır,uygulanan disiplin anlayışı önemlidir.
Gelin görün ki günümüz anneleri bu sorumluluk duygusunu çocuğa vermiyorlar,veremiyorlar.Anne her şeyi yapmaya çalışarak her işe yetişmeye çalışarak iyi bir anne olduğunu kanıtlamaya çalışıyor.
Çocuğun doğumundan itibaren anne çocukla bütünleşiyor.Anne kendisini çocuktan ayrı bir varlık olarak düşünemiyor.Arkadaşlarıyla konuşurken çocuğundan bahsederken ‘gazımız var’, ‘karnımız acıktı’, ‘abimiz geldi’ ‘babamız işte’gibi bir sürü örnekler.Çocuk büyüdükçe anne olayı abartıyor.Çocuğun sınav telaşını bile üstleniyor.’Sınavımız var.’şeklinde içselleştiriyor.Anne her şeyi çocuğun yerine düşünüyor,çocuğun yerine kaygılanıyor.Bırakalım da çocuk kendi sınav kaygısını kendisi yaşasın. Bırakalım da açım diyebilsin.kendini ifade etsin.Küçüklüğünden itibaren çocuğumuza sorumluluk vermediğimiz zaman çocuğun kişiliğine darbe vurmuş oluyoruz.Bunu da iyi niyetlerle yapıyoruz amageri dönüşü pek iyi olmuyor.
Çocuklarımızı biz olmadan da yaşayabilecek donanımda yetiştirmeliyiz.Bunun için de sorumluluk vermeliyiz.
Çocuk ‘BİZ’değil ‘KENDİ’ olmalıdır. Anneler Lütfen Her şeye Yetişmeyin Artık!
Handan Kaya
