Hayat, zorluklarıyla olgunlaştırır insanı… Bazen bir ayrılık, Bazen bir ölüm, Bazen bir dost kazığı, Bazen iş hayatında umduğunu bulamama ve benzeri sıkıntılar; İnsanı içine hapseder… Karamsarlığa sürükler… Nefes almak bile ızdırap olur… Ama yine de yaşarsınız işte… Ya bu defa olursa der, tekrar edersiniz tüm yaşadıklarınızı… Umuttur sizi bu tekrara yönlendiren, umuttur kapandığınız içinizden sizi alıp çıkarıveren… O da olmasa zaten, anlamı kalmaz yaşamanın… Ruhu çekilmiş bir bedenden farkınız olmaz… Bu yüzdendir insanların umutlarına, hayallerine sımsıkı sarılması… Bu yüzdendir tekrar etmesi, acı çekme riskini göze alarak hayatı… Umut varsa küsemezsiniz aşka, ararsınız doğru kişiyi bulana kadar…
Hani bir gülüşüyle, bir tek tatlı sözüyle ayaklarınızı yerden kesecek gerçek aşkın muhatabını ararsınız… Ya da doğru insanlarla dost olana kadar, yediğiniz her kazığı hiçe sayarsınız… Umduğunuzu bulamadığınız her iş, başka bir iş için size dersler çıkarır, duruş oluşturur, tecrübe katar… Ayrılıklar, her türlü acının üstesinden gele bilmenizin gücünü verir size… Sahte yüzleri gördükçe, güzel kalplerin değerini anlarsınız… Umuttur bizi yaşatan… Tekrar sevebilmeyi, güvene bilmeyi, acıları unutabilmeyi, hayatın zorluklarına göğüs gerebilmeyi sağlayan şeydir umut… Yitirilmemesi, aksine her hayal kırıklığında tekrar yeşermesi gereken şeydir… İşte bu yüzden; hayata küsmeyin, sıkı sıkı sarılın umutlarınıza… Bir gün mutluluk bizi de bulacak…
Hadi kalın sağlıcakla…
