‘3 Temmuz sürecinden sonra yaşanan bu süreçte’ diye başlıyor aslında bizim hikayemiz. Koyu bir Fenerbahçeli olduğumu cümle alem bilir.

3 Temmuz’da her Fenerbahçeli gibi maaşımı alıp Fenerium’a gidip çılgınca alışveriş yapıp kulübümü bu zor günlerde yalnız bırakmayan milyonlarca Fenerbahçe taraftarlarından birisiyim.

Radyo 1’den dinlediğim, dinlerken gözümde canlandırdığım futbolcular süper kahraman gibiydiler benim için. Fenerbahçelilik kültürünü her koşulda öğrenmeye çalıştım, çalışıyorum da.

1998-1999 sezonunda Kardemir Çelik Karabükspor ile oynanan maçtaki Fenerbahçeliliğimi görmeniz gerekirdi. Stadyumdaki jandarmanın jopu sanki Fenerbahçeliliğimi kabullenemeyen sistemin büyük bir sopasıydı. “Neden Fenerbahçeli oldun” dercesine…

Velhasıl kelam Fenerbahçe’ye leke sürdürtmeyen, yaşamının bir kenarında anılar biriktiren biriyim. 3 Temmuz sürecinde sistemin büyük sopası inmişti işte benim hayatımda yer edinen olgunun üzerine.

Biz Fenerbahçeliyiz. Aziz Yıldırım’mıdır sebep bilinmez lakin o’da Fenerbahçe’nin büyük neferiydi bizim için. Fenerbahçe’ye Sol’dan bakan, endüstriyel spora karşıydım. lakin karşımızda da mağdur vardı.

Bu adam iyi bir Fenerbahçeliydi. Büyük bir adamdı. Belki ideolojime tersti bu adam. Fenerbahçe var olsun diye olan adamlardan değildi bu adam. Aziz Yıldırım büyük bir Fenerbahçeliydi.

Benim çocukluğumda yediğim jop aslında Aziz yıldırım’a inmişti. Düşünsenize ‘kişiler ve kurumlar ayrı yargılanmalı’ fikriyle aslında nasıl bir güçle karşılaştığını gören ülkenin gaddar adamının aslında hedefi Aziz Yıldırım’dı.

Aziz Yıldırım ise sadece bir Aziz Yıldırım değildi.

Aziz Yıldırım çocukluğunda Karabükspor maçında ‘neden Fenerbahçelisin’  sopası yiyen Erhan Altıparmak’tı.

Aziz Yıldırım bu ülkenin var olması için savaşan Fenerbahçe taraftarıydı.

Aziz Yıldırım büyük Fenerbahçe’ydi. Yıkılamazdı.

İşte bu unsurlar yüzünden Aziz Yıldırım yıkılmadı dolayısıyla Fenerbahçe yıkılmadı. Bana sorarsanız bugün büyük sistem ‘uşakları’ küçük sistem ‘adamlarını’ yenemediler.

Yine Fenerbahçe kazandı…