Ümidi Az Olanın Hüznü Çok Olur

20 Kas 2013 Güncel 0

---

 

 

İnsanlar maşuk aramıyor, bencil duygularına köle arıyor.
Köle buluyor ama aşkı bulamıyor diyor Şems-i Tebriz’i…

Bir bencilliktir aldı başını gitti, peşinden de çok kişiyi sürükledi,
yolun sonunu bilmeden çekip gidenlerin derdine düştük ,
kendimizi o yola heba ettik.

Sonuç?

NANKÖRLÜK gördük,
Saman altındaki suyun nasıl da el değmeden yürüdüğünü gördük,
Adına da ihanet dedik.
Eş, dost, arkadaş, yaren, sevgili… Her birinden nasibimizi aldık ,
Ama tek, tek gördük,

Ama hepsini yaşadık,

Birilerine fazla değer yükledikçe kendimizden eksildik fark edemedik!

Vefa!
Şimdi nerede kaldı,
Hangi yollara girip kayboldu ki uzun süre oldu gelemiyor yanımıza.
Yoksa çocukluğumuzdan bu yana bildiğimiz o kutsal inanç bir kapana mı kısıldı da kayboldu gitti,
Adı, anlamı, anlam taşıyan hatırları  hani nerde?

Yoksa bir semt adının etiketi miydi sadece bildiğimiz,
Üzerine de soğuk su misali tarçınla tatlandırmaya çalıştığımız,
Kış içeceğinin merkezi miydi vefa… ?
Neydi sahi?

Beklentilerin kurbanı oldu gitti insan denilen can,
Kurban ki adanandır, biz adayan oldukça harcanan olduk adına insan denilen varlıkla.
Attığımız adımların karşılığını bekler olduk daha adımımız yere değmeden.

Neydi sebebi?
Ne sorduk, ne sorguladık,

Nefsimizi yaratıldığı gibi temiz bırakamadık.
Her sevdiğimizden, değer verdiğimizden, nankörlük mutlak bir sonmuş gibi alnımızın yazısıymış gibi izler bıraktık,
Ya yüzümüzün derin çizgilerinde, ya da aldığımız sessiz ama acı dolu nefeslerimizde.

Tıkandık,
Boğulduk,
Konuşamadık ,
Kaldık öylece, anlatamadık!
Denedik,
Suçlandık
Sustuk!

İnsanlık dediğimiz dünya böyle miydi ,
Dört tarafı nankörlükle çevrili.
3 de 1’i savaşan,
Geri kalanı hakkı ile yaşamaya çalışan bir yer miydi? insanlık dediğimiz dünya!

Hep kendi istekleri doğrultusunda hareket eden,
İşine geldi mi canım diyen,
Gelmedi mi aman,
Sıkıştı mı yetiş diyen
İşi bitince de savsaklayan
Dünyanın merkezinde yer tutmuş kendine köle arayan nefsinin kölesi olmuş kesim miydi insanlık.

Yaşanan paylaşılan o gizli mabet denilen güven kapısını kim parçaladı ,
Şimdi içeriye kimse gir/e/miyor,
Yıkıntılar arasında kalmış insanlar var dışarda bırakılan ya da bıraktığımız,
Kimseyi alamıyoruz iç dünyamıza neden?
Sevdiğimiz değerlerin üzerine hangi ölü toprağı serpildi de,
Ne konuşulsa boş boş bakılır oldu, öylece sessiz bir o kadar da tepkisiz…

Ne oldu bize…
Ne oldu bizimle şereflendiren insanlığa.
YARADAN’ın bizlere bahşettiği meleklerinden dahi üstün gördüğü kullarına ne oldu?
Kabil’in, Habil’i öldürmesi ile başlayan,
Dünyanın düzenini alt üst eden,
Soyumuzu kurutan sebepler olduk neden?
 
Kan dökmeden kalp kırar olduk. Neden?

Kırdığımız kalpleri bir araya getirmeden çekip gidenlerden olduk. Neden?

Kıskançlığı yenemez olduk. Neden?
Bir hırstır kapıldık gittik peşinden ardın sıra,
Kalıp savaş vereceklerimiz vardı oysa bizim…
İnançlarımız gibi…
Vefalı dostluklarımızın kapısını aralamalarımız olmalıydı,
O kapıları kapatmak olmamalıydı,

Dilimizin altında kalan tat bırakan baklalar olmalıydı,
Anlatınca gülümseten, gülümsettikçe hoş bir anı bırakan.
Kalp kıran, gözyaşı döktüren, can acıtan tatsız tuzsuz anılar yer etmemeliydi.
Kendi çıkarları uğruna birilerini kullanan olmamalıydı, insan denilen kutsal varlık!

Ne Oldu insan/lık denilen bize… ?
Kim akıttı zehrini de kana bulandı dünya,
Kustukça zakkum yerine ihanet yetişti sözlerimizden.
Sustukça mızrak görevi gören ah’lar aktı gözlerimizden.

Şimdi Şems-i Tebriz’inin dediğine geldik öyle mi?

Köle olduk; kendi nefsimizin kölesi olduk,
Maşuk ararken, kendimizden olduk,
Ne maşuk bulduk ne de hakkı ile âşık olduk!

Aşk adamaktır,
Maşuk katlanandır.
Ve insan birini (dostunu, arkadaşını, eşini, yârenini) seviyorsa,
Aşk gibi kutsal,
Maşuk gibi sabırlı olmalıdır.

Biri Fedakârlık ederken,
Diğeri de vefakârlık gösterendir…

VE AŞIK İLE MAŞUK’a yakışan tek söz
Hz. Ömer R.A ‘dan gelmektedir…

Ümidi az olanın,
Hüznü çok olur!

ÜMİDİNİZ, ÖMRÜNÜZ VEFA ETTİKÇE,
HÜZNÜNÜZ GÜNEŞ DOĞANA KADAR SÜRSÜN…!

  Saygılarımla

---

---

---