SÖZÜME SÖZ GEÇMİYOR …

Merhaba sevgili okurlarım, sizleri gönülden selamlıyor ve belli bir aranın ardından sonra tekrar masamın başına oturabildiğim için çok şükrediyorum. Yaşamın içindeki telaşelerle beraber yuvarlanıp gidiyoruz işte bu aralar. Hayat, öylede gittiği gibi böylede gidiyor. Ben, sizleri somut bir şekilde göremesem de sizlerle olan satırdan gönüllere, gönülden muhabbete kaldığımız yerden devam etmek, inanın şahsım için büyük bir mutluluktur. Mutluluklar daim olsun inşallah. Özlem duydum yeterince, artık yazma vaktidir değil mi? Sizlerle olan muhabbetim için masamın başına oturup, içimdeki konuşmuşluklarıma kulak vermek için daha da geç kalmak istemiyorum.

Sevgili okurlarım, masamın başına her oturuşumda, niyetimde sizlerle muhabbet etmek vardır daima ve ben bu muhabbet sayesinde birçok şeyi atlatıp, birçok şeyi de sizler sayesinde başarıyorum. Belki bazınıza garip gelebilir, nasıl yani, diyenlerinizde vardır elbet. Evet, inanın ki her satırımı yazarken kaç alemimde tur attığımın hesabı olmadığı gibi. Dünya meşgalesinden uzak, olanım varsa bir siz sevgili okurlarım ve gezindiğim alemimdir, yazılarımın oluşma sürecince. Şu yaşanılan hayattan bir an da olsa çekilip, köşemde yerimi alarak, yaşamakta olduğum alemimi sizlere sunarım birer birer. Bazen hüzün aleminde gezerim ve damlamak üzere olan, kirpiğimin arasında saklı gözyaşımı usulca parmak uçlarınla alıp tekrar kaldığın yerden devam ederim. Bazen de mutluluk aleminde olurum, şımarık çocuk edasıyla, nazlı nazlı ilerlerim işte. O anlık duygumun şahidi de sizler olursunuz. Ve ben böylelikle, duygumun aleminden çoktan firar edip, nice duygulara erişmiş olurum…

Duygularımın şahidi olan sevgili okurlarım, şimdi gelin de beraber bir kulak verelim, belli bir aranın ardından sonra, içimdeki içliklere…

Evet, ben bu aralar, mesela diyemediğim birçok şeyi yarım bırakıp, bir yandan da içimdeki çocuğu sakinleştirmeye çalışıyorum.  Bazen de durmak bilmeyen, içimde dört dönen gence, söz geçirmek haddim midir işte onu da bilemiyorum. Araf nedir bilmez iken, arafın ta içinde kalmışım öylece. Ben, sözüme söz geçiremiyorum bu aralar. Kâfi tuhaflık işte. Olduğum istikamette duramıyor, durağanlığıma da meydan okumayı es geçemiyorum. Aslında ben bu aralar içimdeki meydan savaşının sebebinde ve tesirindeyim. Somut dünyamda sözsüz ve soyutumda sözlerin tükenmek bilmediği alemimde öylece kalakalmışım. Belki sizlerin de böyle arafta olduğu zamanlar olmuştur elbet. Ama itiraf etmeliyim ki gerçekten de zor bir durum arafta olmak, onu da çok iyi anladım. Aslında, sevgili okurlarım, ben bu aralar çok şey anladım, anlamadıklarım ve kararsızlıklarımın yanında … Anladıklarımla ümit ışığı yaktım kendi kendime. Arafımda bir ışıltı olsun, ben yeter ki gölgemi göreyim; o bile yeterdi bazen…

Gölgemle ümidimi büyütmek istedim hep, aydınlığa erişmek için. Büyüsün, büyüsün aydınlıklar, kocaman olsun, tıpkı bir çocuğun iki kolunun büyüklüğündeki samimiyet gibi.  Kaybolsun karanlıklar ve ona dair ne varsa. Ne güzel olurdu o zaman değil mi?

İşte böyle sevgili okurlarım, arafımızda aydınlık avcısı olmuşuz ve aydınlığa, ışıltıya doğru adım adım ümitleniyoruz. Önemli olan da zaten karanlığa boğulup kalmamak ve yine ümit etmek her zaman olduğu gibi. Şimdi de yapmamız gereken, ümidimizi taptaze, yeni yeniden yeşertmek. Çok şeyi yaşayarak öğreniyoruz vesselam, olması gerektiği gibi, yaşamın cilvesi o da. Başta dediğim gibi; hayat işte öyle de gittiği gibi böylede gidiyor bu aralar …

Yüreğinizin daima aydınlık olması ümidiyle, Selametle …

 Ümit, Sevinç, Aydınlık Yarınlar Dilerim…

Saygılarımla…

E.Koca