Bırak savrulsun ellerin, rüzgârın okşamasıyla,

Huzur bulsun ruhun ne olur ki?

Serbestliğiyle kalsın gözlerin,

Geçmişini, geçmişe satmanla…

Zihnini satın almanın peşin de git,

Git ki ödünç alınanları azat et,

Kölesi olunmuş düşüncelerin de hürlüğe kavuşsun.

Şimdi her şey geride bıraktığın yol şeritleri gibi

Birer birer kaybolup gittiler…

Bırak kaybolsunlar, yeter ki sen kaybolma…

İnmesin göz kapakların, gün aydın iken,

Onlar, geceyi görmekle mesut olur.

Gözlerinin enginliğini perdesiyle kapatma…

Bırak, bırak gidiversin o yaraya işlenen zehir,

Bırak ki onun da gurbetliği bitiversin.

Gözün ardı ediverme mutluluğunu,

Sen, seni bulmakla mesut ol, onca kayıp varken…