Kitap sayfalarında bir kahraman olup da çok gezmek istemişimdir. Satırlardaki, mutlulukları cebime doldurup doldurup sadakasını dağıtmak hep hayalimdir. Okumanın, okutmanın kıymetini serpiştirmek o kadar istemişimdir ki, temiz dimağlara, nesebimin bir parçası oluvermiş ben hayallerde gezinirken. Bazen o kadar özlüyorum ki okumayı, yanı başımdayken bile … Çıkarıveriyorum sonrasında cebimden, sahafçıdan aldığım köhne yıpranmış yorgun mu yorgun emektar kitabımı, önce şöyle bir süzüyorum ve içimden, vay be (!) diyerek rahmet okuyorum kaleme alanı.
Ben yokken, yaşamış bir kitap var şimdi avuçlarımda, ben henüz gelmeden evvel, elden ele dolaşan, yaşantılar gören, dokunalısı bir kitap. Şimdi beni de gördü, yaşantıma şahit oldu ve daha nice nesiller görecek, kıymet bilenin avuçlarında oldukça. Sonbaharın gülümsemesiyle serpilen yaprağın bile ağaca nasihatidir, bir kitap olması ve avuçlarda kıymet bilinerek okunması. Bir ağacın en güzel hayalidir belki, sayfalar olup gözlerle okşanmak. Odunken, nayif, incecik bir yaprak olmak ve yudumlarken mürekkebini, huzur ile yumuşamak… İncecik sayfalar olup, sonbaharın ayrılığı getirmesiyle gönüllere serpilmek ve hayat bulmak, ah (!) ne güzeldir …
Pencereme henüz kar gelmedi, eli kulağındadır gelir elbet. Çocukların heyecanla beklediği kar tanecikleri yağmadı henüz, elbet yağar, en kısa gün de, belki de ben uyurken, belki de uyanıkken, bilemem. Mahalleye açılan mutfak penceremde kışın o en çetin şoğuğunda, orta şekerli mis kokan dibek kahvem ve senle olmak isterim, emektar kitabım. Kulağımda gitara derdini yanan bir ney inleyişi ve kahraman olduğum kitabım. Böylesi lezzeti hiçbir şeye değişmem. Ben gelmeden evvel, benden önce gelip, göçüp giden bir yazar ve kaleme alınan kitabı, yaşımdan epeyce büyük. Eski hayatları merak etmemden olsa gerek, yaşantısı olan kitapları tercih etmemin sebebi.
Lise yıllarımda çok şanslı olmalıyım ki çok köklü bir kütüphaneye sahipti okulumuz. Uğramadan edemezdim, eksik hissederdim uğramadığım günlerde kendimi. Kütüphanemizden sorumlu Ayşe Hanım, kitaplardan fırlamış bir kahraman edasındaydı gözlerimde, kısa sarı saçları, orta boylu, tonbul yanaklı, sevimli bir insandı ve epeyce bilgili, neredeyse okumadığı fikir sahibi olmadığı kitap yoktu. Fransızcaya merakımdan ve Ayşe Hanım’ın da hoşlanmasından dolayı her sabah kütüphaneye uğrayışımda ‘bonjour mademe’ diyerek selam verir ‘bonjour, soyez la bienvenue (günaydın, hoş geldin)’ diyerek tebessümle karşılık verirdi bana Ayşe Hanım. Sonrasında kendimi hemencecik eski kitapların bulunduğu sahaf bölümüne atardım ve derin bir arayışa girerdim, acaba hangisini okusam, diye. Dokunarak, koklayarak ve özenle seçerdim okuyacağım kitabı. En yıpranmış, en köhne ve en ağır küf kokan hangisiyse onu şeçer, Ayşe Hanımı yine şaşırtıp alırdım. Yaşıtımda olan arkadaşlar genelde yeni kitapları tercih ederken, benim ise sürekli eski kitapları tercih etmemdi Ayşe Hanım’ın çokça şaşırması. Ama şu kesindir ki her yeni kitabı elime aldığımda, bir huzur kaplardı beni. Eski kitapları tercih ederken, onu hassas kullanmayı da göze alıyordum tabiki. Hiç unutamam yine bir kitap almıştım sahaf bölümünden, neredeyse elim de kalacaktı, sayfaları çevirirken yırtılmasından korkarak zor bela bitirebilmiştim, ama olsun, bana huzur veriyordu yine de.
Her akşam loş ışığımla beraber, yanı başımdaki kitabı yudumlamak gibisi yok. Huzuru belki de uzaklarda aramak yakışmaz artık bize, yanı başımızda kitabımız dururkene…
Şiddetle tavsiye ederim, inanın uğradığınız Hekim kadar faydalı,
belki de daha fazlası …
