Ah akmakta olan su, ne de güzel akıyorsun öyle! Heybende ne keder ne de acı öylece akıp gidiyorsun. Aktığın şelalede çağlıyorsun, nehrinde sakinliğinlesin. Öylece akıp gidiyorsun. Dur desem durmazsın bilirim elbet. Sen her şeye rağmen süzülüp gidiyorsun. Yudumladığım çayım henüz bitmeden, sen çoktan terk-i diyar etmiş oluyorsun. Vazifen de buydu elbet senin, yolunu bulup da gitmek, durmak nedir bilmeden. Derviş’in durması mezhebine terstir elbet, sen ise onun öğreticisi gibisin. Ona durmadan ilerlemeyi öğretiyorsun, hiçbir şeye aldırış etmeden, yolunu bulmayı öğretiyorsun.

Gün geliyor belki de üzerinde türlü oyunlar oynanıyor, derdine yanan bir de sana yanıyor ama sen yine de yolunu buluyorsun. Üzerinde türlü oyunlar oynayanı , dalgalarınla doğru yola eriştiriyorsun. Derdini yanana, dalgalarının serinliği ile ferahlatıyorsun. Aktığın her yer salâh buluyor, aydınlanıyor yeşilliklerle etrafın. Kuruyan ne varsa nemin ile şeref buluyor. Sen gittiğin diyarın en güzel beklenenlerindensin akmakta olan aziz su …

Dudakları çatlamış, dilleri kurumuş ve bağırları yanmışların hasretliğisin. Belki de o an tek muratlarısın. Alın yazısıdır, imtihanıdır ya hayatın, dudakları çatlamış, Hz. Hacer’in yere vurduğu ayağıyla sana ulaşırken, dili kurumuş, bağrı yanan Hz. Hüseyin’in bir damlana ulaşamadan şehit düşmesi, bir damlana erişemeden göçüp gitmesi…

Evet, Sevgili Okurlarım; akan sularla beraber farkına varamasak da akıp gitti zaman da. Durulmayan tek sular olmadı, zaman da durulmadı. Su gibi akıp gitti zaman, ihtiyarların hüzün ile dediği gibi. Akıp giden zaman bazımızın ahiri oldu bazımızın da evveli…

Ah zaman, dedim sonra kendi kendime, ne kadar da çabuk geçiverdin öyle yanı başımdan. Heybendeki kederi de acıyı da unutup gittin, tıpkı akan sular gibi. Salâh oldun, derman verdin, gam oldun hüzün verdin. Ama her şeye rağmen akıp gittin be zaman! Öylece hiçbir şeye aldırış etmeden, yolunu buldun da gittin akan nehirler gibi…